I hope I’m loud when I’m dead
Beatrice Gibson
‘this mechanistic world…has required me to FIND MY BODY to FIND MY PLANET in order to find my poetry’ - CAConrad
I hope I’m loud when I’m dead van de Britse regisseur Beatrice Gibson is een dramatische en snelle elegie over het leven in de 21e eeuw, waarin poëzie wordt erkend als een krachtig middel tegen de onzekerheden van onze tijd. "Bijna alles is oké", zegt de kunstenaar in de video, "omdat hun stemmen bestaan". Dit zijn de stemmen van twee van de belangrijkste levende Amerikaanse dichters, CAConrad en Eileen Myles, opgenomen door Gibson vlak voor Donald Trumps inauguratie als 45e president van de Verenigde Staten in januari 2017. Samen met woorden van andere grote vrouwelijke dichters die in de video worden geciteerd - Audre Lorde, Alice Notley en Adrienne Rich - bieden hun verzen zichzelf aan als tegengif tegen angst en de ineenstorting van de wereld zoals weergegeven in scènes van gewelddadige conflicten, milieurampen en autoritaire driften. Deze beelden staan tegenover vertrouwde, huiselijke episodes, persoonlijke scènes van tederheid en intimiteit waarmee Gibson de boodschap van kracht en hoop die poëzie en kunst bieden, doorgeeft aan haar kinderen. In een prachtige eindscène die knipoogt naar Claire Denis' film Beau Travail, gaan moeder en zoon uit hun dak op de dansvloer in een emotionele en bevrijdende performance.
2018 – Video, 16:9, Colour, 5.1 surround sound, 14A, 21'
Courtesy of the artist and LUX, London
Beatrice Gibson
°1978, Verenigd Koninkrijk
Beatrice Gibson is een Frans-Britse filmmaker die in Londen en Palermo woont. Haar films staan bekend om hun experimentele en emotionele aard. Ze verkennen het persoonlijke en het politieke, en putten uit cultfiguren uit de experimentele literatuur en poëzie - van Kathy Acker tot Gertrude Stein. Ze worden vaak bevolkt door vrienden en invloeden, en citeren en incorporeren co-creatieve en collaboratieve processen en ideeën. Gibson won twee keer The Tiger Award for Best Short Film, Rotterdam International Film Festival (2009 en 2013). In 2013 stond ze op de shortlist voor The Jarman Award for Artist's film en de 2013-15 Max Mara Art Prize for Women. In 2015 won ze de 17e Baloise Art Prize, Art Basel. In 2019 was ze de winnaar van het Images Festival Marian McMahon Akimbo Award for Autobiography en stond ze een tweede keer op de shortlist voor de 2019 Jarman Award for Artist's film. Recente solotentoonstellingen vonden plaats in Ordet, Milan; Macro, Rome (2023) and Civico Museo Castelbuono, Sicily (2023), Studio STUK Manhattan, Leuven (2022), Nogueras Blanchard, Barcelona (2020), Camden Arts Centre, Londen, Bergen Kunsthall, Bergen Mercer Union, Toronto (2019) en KW Institute for Contemporary Art, Berlijn (2018 ). Gibson’s films werden vertoond op filmfestivals over de hele wereld, waaronder het New York Film Festival, Toronto International Film Festival, London Film Festival, Oberhausen Film Festival, Courtisane Film Festival, en Punto De Vista International Documentary Film Festival, en worden verdeeld door LUX Londen.